خـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـط اوّل تحصيلمان

با نام تو آغاز شُد.

تــَك فاعِل دَرس إنشايم بودي.

حُضور نام تو ، دَر آغاز،

مرا روانهء پايان إنشاءي كـَرد

كه مُـركـّبِ ريخته شده بَر آن،

جُمَلات إنتهايَش را خورده بود.

إنشاء به پايان نـَرسيد!

كـُنون مـ ـن به پايان تـَحصيـل رسيده ام.

به رَسم نِگارش بايد نـُقطه . اي بـُـگذاريم

هـَـتّا بي پايان

امّا مـ ـن

دَر وَفاي نام تو تا پايان إنشاء دَر خاطِرَم،

سه نـُقطه ... خواهَم گـُذاشت!

تا ادامه يابد:

يادِ نام آغازين تو

دَر تمام إنشاهاي زندِگي مـ ـن...

 

 

پــِي نوشت :

بي پايان بودَن يك ماجَرا خود به خود سه نـُقطه ايجاد ميكنه + تِعداد زيادي عـَلامت سُوال بي جواب ( ؟ ) !